Victoria Vistuoso (Veelkleurige Victorie)
Een ezel balkt.
Het blaten gehoord de schapen toe.
Het piepen daarentegen, is geheel bij de prairiehonden te vinden.
Cicaden, die laten takken trillen.
Inktvissen veranderen van kleur als ze met elkaar communiceren.
Met elkaar pratende olifanten hoor ik niet, maar zij zichzelf en de anderen wel.
Dat gesprek draagt dan tot 30 kilometer ver.
Ik evenwel, ben een ongekende soort,
mij hoor je niet en normalerwijze zie je mij ook niet.
Ik ben een kroei.
Maar dat terzijde,
uiteindelijk hoor je alleen de haan,
die kraait Victorie dezer dagen.
Marcel de Wit
Wachten
Tot ik mag praten, over mezelf,
hoe ik de ander beleef,
dat doe ik anders nooit.
Er zit een man tegenover mij,
die luistert, naar wat ik zeg.
Daar is hij voor.
Misschien ook nog wel voor wat anders, niet bij mij.
Voor mij is hij om te luisteren.
Hij houdt niet van veranderingen.
Ik wel, dat maakt het interessant.
Anders heb ik niets te vertellen.
Hij niets te luisteren
Zo simpel is dat.
Misschien wil hij wel wat zeggen.
Over vroeger ben ik uit gepraat.
Te oud voor geworden.
Nee, we houden het zoals het is.
Dat is een hele verandering.
